Achtung!!!

Oleksandr Letjučyj, vіn že djadja Saša, vіn že – soldat tіjeï vіjny, ščo «čomusʹ nazvaly «ATO»»,  – nadyktovuje svoï іstorіï, ščodennykovі zapysy, vosʹmyrіčnomu Matvіjkovі. Pro perežyte. Pro žyttja na peredovіj, budenno-strašne, koly zvykaješ «do vyhljadu krovі, do smertі, navіtʹ do dumky pro vlasnu smertʹ». Bo «smertʹ stala normoju žyttja і bez cʹoho možna zboževolіty». Ale tut že – je і mіsce soldatsʹkomu braterstvu, humoru, vzajemovyručcі. Tak і pro take može rozpovіsty tіlʹky očevydecʹ - v najdrіbnіšych detaljach і njuansach, nevіdomych «cyvіlʹnym». Koly pyšutʹ ščodennyk? Koly je ščo skazaty, koly ne možeš ne hovoryty. І navіtʹ koly hovoryty vže ne možeš. Tomu ščo tebe vže nemaje. Ty stav janholom-ochoroncem. Ale duša, jak і ranіše, bolytʹ, - ščodennyk pyšetʹsja. І dytyna dala tobі іm'ja – «Andersen». Choč vse rozkazane – zovsіm ne kazka…